W 1793 r., w wyniku drugiego rozbioru Polski, Poznań włączony został do Prus. Ze względu na strategiczne położenie władze zaborcze przekształciły Poznań w jedną z najpotężniejszych twierdz w państwie. Jednak z czasem umocnienia twierdzy stały się mało przydatne dla obronności miasta, w związku z czym w 1902 r. władze pruskie podjęły decyzję o zburzeniu ich części. Na miejscu wałów Joseph Stübben, który kierował pracami Królewskiej Komisji Rozbudowy Poznania, wytyczył reprezentacyjną ulicę obiegającą śródmieście. Jednocześnie, „dla umocnienia niemieckości w prowincji poznańskiej”, cesarz Wilhelm II wyraził życzenie „wybudowania w Poznaniu rezydencji cesarskiej [...], tak żeby dwór mógł się tam zatrzymywać na krótko każdego roku". Architektonicznym rdzeniem nowego centrum wilhelmińskiego Poznania, tzw. Dzielnicy Zamkowej stał się Zamek Cesarski. W pobliżu zamku wzniesiono zróżnicowane stylowo gmachy publiczne: Akademii Królewskiej, Teatru Miejskiego, Komisji Osadniczej oraz Ziemstwa Kredytowego i Dyrekcji Poczty. Na utworzonym między nimi placu stanął pomnik Ottona von Bismarcka. Dzielnica Zamkowa wraz z położonymi w zachodniej części miasta nowoczesnymi dzielnicami mieszkaniowymi stanowiły wizytówkę stolicy wschodnich kresów Rzeszy, a zarazem przeciwwagę dla Ostrowa Tumskiego i Starego Miasta przypominających o polskiej historii Poznania. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości budynki dzielnicy zmieniły gospodarzy i zaczęły pełnić nowe funkcje. Współcześnie Dzielnica Zamkowa ma inny charakter i jest kojarzona przede wszystkim z siedzibami instytucji nauki i kultury oraz miejscem organizacji najważniejszych uroczystości państwowych.
tekst zaczerpnięto z tablicy SIM Poznań (autor Witold Gostyński)